ภาษาไทยในยุคเปลี่ยนผ่าน

              ภาษาไทย เป็นเอกลักษณ์ประจำชาติไทย อีกทั้งยังเป็นเครื่องมือที่ใช้สำหรับสื่อสารกันในประชาชาติไทย ดังที่ ศาสตราจารย์พิเศษ มล.บุญเหลือ เทพยสุวรรณ ได้กล่าวไว้ในหนังสือ “ภาษาไทย วิชาที่ถูกลืม” ว่า “ภาษาไทยเป็นเครื่องมือสื่อสารของประชาชาติไทย น่าจะมีความสำคัญเป็นอันดับหนึ่งในบรรดาวิชาทั้งหลาย” ข้อความดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของคำนำครั้งที่หนึ่งของหนังสือเล่มนี้ จะเห็นได้ว่า ภาษาไทยถูกลดความสำคัญลงตั้งแต่ปีพ.ศ.2520 (อย่างน้อยก็สามารถอนุมานได้จากปีพุทธศักราชที่ศาสตราจารย์พิเศษ มล.บุญเหลือได้เขียนไว้) และในทางกลับกันมีคนจำนวนไม่น้อยที่พยายามรักษา อนุรักษ์และฟื้นฟูภาษาไทยให้กลับมามีความสำคัญทัดเทียมกับวิชาอื่นๆ

                  หนังสือ “ภาษาไทย วิชาที่ถูกลืม” ไม่เพียงแต่จะกล่าวถึงความสำคัญของภาษาไทยเท่านั้น หากแต่ยังให้ความรู้ทางภาษาและวรรณกรรมไทยอีกด้วย นอกจากนั้นศาสตราจารย์พิเศษ มล.บุญเหลือ ยังให้คำแนะนำ ข้อสังเกตและแนวทางในการฟื้นฟู อนุรักษ์รวมทั้งรักษาภาษาและวรรณกรรมไทยไว้อีกด้วย

                    แม้ว่าภาษาไทยจะต้องเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติของภาษา กล่าวคือ ภาษาไทยเป็นภาษาที่ยังไม่ตาย ฉะนั้นจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงไปตามกระบวนการทางภาษาไทย อาจจะเกิดจากการกร่อนเสียง กลืนเสียงและอื่นๆตามบริบทและสภาพของสังคม ท่านผู้คงแก่เรียนด้านภาษาไทยที่เป็นอนุรักษ์นิยมอาจจะทนไม่ได้ที่วัยรุ่นใช้ศัพท์สแลงต่างๆ เช่น ชิมิ อิ๊อิ๊ ชุบุหรือแซบแว้ เป็นต้น อย่างไรก็ตามคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่า ภาษาย่อมมีการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยแวดล้อมต่างๆ สิ่งสำคัญ คือ ในฐานะผู้ใช้ภาษาไทยจะให้ภาษาไทยเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด หากการเปลี่ยนแปลงนั้นเลวลงกว่าเดิม คงอาจจะกล่าวไม่ได้ว่านั่นคือการพัฒนา แต่กลายเป็นการทำลายภาษาเสีย หากผู้ใช้ภาษารู้สึกสำนึกว่าภาษาไทยเป็นส่วนหนึ่งและเป็นตัวแทนของเอกลักษณ์ของชาติไทยก็ย่อมนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น อาจจะเรียกการเปลี่ยนแปลงนี้ได้ว่า “การพัฒนา”